پایی که جا ماند

این وبلاگ دلنوشته هایی از یک سرباز قدیمی است.از جور روزگار وارد این فضا شده ام و از این که در این محله مجازی غریبم کمی می ترسم. یادش بخیر ... اگر روزگاری در اردوگاههای عراق وبلاگ بود، نه پدرم آن همه درد هجران می کشید، و نه وبلاگ من این همه بی خواننده بود.
سید ناصر حسینی‏ پور هستم. اهل شهرستان باشت، از توابع استان کهگیلویه و بویراحمد.  اصالتاً از سادات بحرینی هستم. در بحرین به آل غریف معروف هستیم. حاکم بحرین جد ما آیت‏ الله سید عبدالله بلادی بحرینی را از بحرین اخراج کرد. او به بهبهان آمد. یکی از فرزندانش در راه بهبهان به خراسان در روستای فعلی ما (ده بزرگ) ماند و ما از فرزندان و نوادگان او هستیم. آیت‌الله سید عبدالله بهبهانی، رهبر و شهید مشروطیت از سادات ماست. گروهی از سادات ما در بهبهان، تعدادی در شیراز و بوشهر سکونت دارند و ما هم در منطقه باشت.
سال 1379 ازدواج کردم؛ دو پسر دارم به نام‌های سیدرضا و سید امیرحسین و یک دختر به نام سیده زهرا. این ها خلاصه ای از وضعیت زندگی ام بود، برای کسانی که خواننده این وبلاگ هستند.
نظرات و کامنت های این وبلاگ را خودم جواب می دهم و این خانه محقر مجازی، منزل و فرصتی است تا بتوانم جواب کسانی را که کتاب این مسافر جامانده را خوانده اند و به ما ابراز محبت دارند، پاسخ گو باشم.
یابنده رضای حق باشید.